Soms loop je wel eens tegen een buitenkansje aan. Tijdens een bijeenkomst over de stand van zaken met de brasemsterfte in relatie met het Blocq van Kuffeler kregen wij te horen dat 1 van de pompen (zie foto hieronder) voor onderhoud gedemonteerd moest worden en dat de betreffende persbuis onder het gemaal daarvoor leeggepompt zou worden.
Scherp als we zijn deden we gelijk een voorstel om ín de buis een kijkje te kunnen nemen als dat mogelijk was en dat verzoek werd gehonoreerd.
Het bezoek stond gepland voor vrijdagmorgen 21 april maar de dag ervoor leek het niet te lukken om het water tijdig weg te krijgen. Uiteindelijk kregen Remco en zijn collega’s het toch voor elkaar en was het waterpeil dusdanig gezakt dat we zonder waadpak veilig zouden kunnen afdalen.
Na aankomst bij het gemaal zagen we dat de afdekplaat al verwijderd was, evenals de afsluiter. Omdat het waterpeil op het Markermeer hoger ligt dan de werkvloer waar we nu stonden is deze afsluiter cruciaal om het gemaal bij normaal gebruik droog te houden.
Er was op het mangat een hekwerk geplaatst evenals een ladder wat afdalen een stuk gemakkelijker maakte.
Gelukkig zijn we ondanks onze iets hogere leeftijd eigenlijk best nog wel soepel en zeker ook slank genoeg om een dergelijke horde te nemen. Behendig daalden wij af in de persbuis die (in dit geval) overtollig water vanuit de Hoge Vaart het Markermeer in stuwt.
En dan sta je ineens in een enorme vochtige donkere tunnel van ongeveer 60 meter lang en een meter of 4 hoog. Uiteraard niet geheel waterdicht dus er stroomde nog steeds water binnen wat continue door de aanwezige aggregaatpomp weer werd weggepompt.
Het eerste wat we bij het licht van de zaklampen zagen was de enorme schoep (die wordt aangedreven door de elektromotor die onderhoud krijgt) die zorgt voor het wegpompen van overtollig water uit de Hoge Vaart na bijvoorbeeld veel regenval. Ik wist dat er nog een reserve exemplaar aanwezig was dus om je een idee te geven hoe groot zo’n ding is even een foto van de actieve en de reserve schoep boven elkaar.
De andere kant op keek je, een meter op 60 verder, naar de ‘brievenbussen’. Dat zijn de kleppen die open gaan wanneer het gemaal pompt en die weer sluiten wanneer hij stopt, we kunnen echt niet zonder deze kleppen als we onze huizen droog willen houden. Ook zagen we koelbuizen van de motoren aan de wanden hangen.
Opvallend ook dat de wanden vol met mosseltjes en ‘sponzen’ zaten, blijkbaar gedijen die prima in zo’n donkere tunnel.
Gelukkig had ik laarzen mee en kon ik net door het laagste punt van de tunnel waar nog wat water stond lopen om bij de brievenbussen te komen. Als je er toch bent, dan wil je daar óók even geweest zijn toch? En het is allemaal enorm groot, heel bijzonder om te zien.
En wat ook grappig was, is dat je dan aan het einde uiteindelijk onder de roosters staat vanwaar je van buitenaf de persbuis in kunt kijken. Normaal zie je dan natuurlijk alleen maar water en nu gelukkig even niet (scheelt weer een zoektocht naar een nieuw bestuur hahaha).
Uiteindelijk hadden we genoeg gezien, het was bijzonder leuk om een keer mee te mogen maken. De kleren konden thuis meteen de was in maar we waren wel een hele leuke ervaring rijker. Voor het idee hieronder nog een tekening van de buis: van de schoep tot de ‘brievenbus’ hebben we dus kunnen lopen.
