Corona is ellende, dan zal niemand ontkennen. Iedereen heeft ermee te maken, de één wat meer dan de ander maar niemand ontkomt eraan. Het valt anderzijds niet te ontkennen dat Corona een aanzienlijke boost aan het ledental van onze hengelsportvereniging heeft gegeven. Almeerders zien weer de kleine dingen die ze eerder door de grenzeloze welvaart uit het oog waren verloren: “vissen is nog steeds heel erg leuk!”. Zij zoeken dus met veel plezier weer de waterkant op om tot rust te komen en de dagelijkse realiteit m.b.t. de pandemie even te vergeten.

Anderzijds heeft Corona nog een bijwerking: mensen werken ineens veel meer thuis en bemerken dan ineens zaken die er altijd al waren, nooit opvielen en nu ineens aanleiding tot irritatie of zelfs ergernis kunnen geven. Buren die wat gaatje boren terwijl je zelf thuis via Teams een vergadering bij wilt wonen is zoiets, maar het is ons inmiddels ook wel duidelijk dat Almeerders die aan het water wonen ineens stellig van mening zijn dat niet alleen hun tuin, maar ook het aangrenzende water en de overliggende oever tot hun eigen comfortzone behoren. Sportvissers dienen elders hun heil te zoeken en er ontstaat bij de bewoners een zoektocht naar argumenten voor een ‘visverbod’ waarmee de gemeente vervolgens benadert wordt.

Doorgaans is er gemakkelijk doorheen te prikken maar vervelend (en onnodig) is het wel. We kunnen er zelf vaak ook wel iets aan doen om ‘overlast’ voor zowel mens als dier zoveel mogelijk te voorkomen of te beperken. Een gaatje maken in het riet is soms de enige manier om aan het water te komen, maar een klein gaatje volstaat natuurlijk. Toch? En natuurlijk laten we zwanen, eenden en (je ziet ze steeds meer) bevers met rust, ruimen we onze rommel op (en evt. ook die van anderen: klikkerdeklik) en vermijden we ieder vorm van ‘overlast’. Sportvissers zijn één met de natuur, ze gaan erin op en doen zo onopvallend mogelijk hun ding.

En wanneer bewoners menen je ergens op aan te moeten spreken probeer je jezelf even in hun schoenen te verplaatsen en kan je, uiteraard binnen de grenzen van het normale, vast wel een oplossing bedenken die beiden tevreden stelt. En dat alles op basis van begrip voor elkaar, als we allemaal een beetje water bij de wijn doen komt het altijd weer goed.